Λύσεις για τα Φάρμακα/Ναρκωτικά
Αν και ο Λ. Ρον Χάμπαρντ είχε πολύ καιρό πριν αντιληφθεί πόση δυστυχία μπορούν να φέρουν τα ναρκωτικά στον Άνθρωπο, η λεγόμενη ψυχεδελική επανάσταση της δεκαετίας του 1960 τον ώθησε να εργαστεί πιο εντατικά στον χώρο της απεξάρτησης. Ο συλλογισμός του ήταν απλός: κανείς δεν μπορεί να είναι πνευματικά ελεύθερος αν είναι αλυσοδεμένος σε μια χημική ουσία. Η χρήση ναρκωτικών όχι μόνο θέτει σε κίνδυνο την υγεία κάποιου, αλλά επίσης και τον ρυθμό με τον οποίο μαθαίνει, τη συμπεριφορά του, την προσωπικότητα και τη συνολική πνευματική του επίγνωση. Πράγματι, μετά από μια ανασκόπηση το 1973 ως προς το τι είχε δημιουργήσει η ανεξέλεγκτη χρήση ναρκωτικών στη νεολαία της Νέας Υόρκης, ο Ρον άρχισε να μιλάει για την επιδημία των ναρκωτικών περιγράφοντάς την ως έναν καταστροφικό κοινωνικό κατακλυσμό – και είχε δίκιο, αν λάβει επίσης κανείς υπόψη του και όσα ακολούθησαν εκείνη τη δεκαετία της ψυχεδέλειας, περιλαμβανομένης της ανεξέλεγκτης κατανάλωσης κοκαΐνης και ηρωίνης, μαζί με όλη τη συνακόλουθη βία. O κοινωνικός αφανισμός έφτασε να πάρει τις διαστάσεις αληθινού κατακλυσμού. Και το πρόβλημα σε καμία περίπτωση δεν περιοριζόταν στην κατανάλωση ναρκωτικών από άτομα του κοινωνικού περιθωρίου. Αντιθέτως, έχοντας το ψυχιατρικό και φαρμακευτικό κατεστημένο με απόλυτη προσήλωση να διοχετεύει ναρκωτικά στις κυρίαρχες κοινωνικές αρτηρίες, οι επιπτώσεις ήταν εξ ολοκλήρου πολιτιστικής φύσης. Περαιτέρω, με συνεχιζόμενη έρευνα ως τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ήρθε στο φως ένα επιπλέον ύπουλο πρόβλημα: ακόμη και χρόνια μετά από την απεξάρτηση των ναρκωτικών και της αποκατάστασης κάθε άμεσης ζημιάς, ο πρώην χρήστης ναρκωτικών παρέμενε σε κίνδυνο, και μάλιστα σοβαρό.
Στην καρδιά αυτού του προβλήματος βρίσκεται αυτό που ανακάλυψε ο Λ. Ρον Χάμπαρντ, σύμφωνα με το οποίο μικροσκοπικά κατάλοιπα ναρκωτικών που έχουν ληφθεί παλαιότερα παραμένουν εγκατεστημένα στους λιπώδεις ιστούς του σώματος. Αυτά τα κατάλοιπα, τα οποία ενδέχεται να ενεργοποιηθούν σε ανύποπτο χρόνο, είναι υπεύθυνα γι’ αυτό που στην καθομιλουμένη αποκαλείται φλας μπακ, κι αυτό έχει αποδειχθεί ότι ταλαιπωρεί ιδιαίτερα εκείνους που είχαν πειραματιστεί με LSD. Πράγματι, ακόμη και χρόνια μετά από τη λήψη, έχει διαπιστωθεί ότι οι πρώην χρήστες ναρκωτικών βιώνουν φρικτά και απρόβλεπτα ταξίδια. Επιπλέον, όπως ανακάλυψε στη συνέχεια ο Λ. Ρον Χάμπαρντ, τα ναρκωτικά δεν είναι οι μόνες επιβλαβείς ουσίες που παραμένουν εγκατεστημένες στους λιπώδεις ιστούς. Για την ακρίβεια, στην κυριολεξία κάθε είδους φάρμακο, χημικό δηλητήριο, συντηρητικό, εντομοκτόνο και βιομηχανικό απόβλητο, τα οποία προσλαμβάνουμε σε συνεχή βάση, μπορούν κι αυτά να εγκατασταθούν στους ιστούς και να μας βλάψουν.
Αυτή η αποκάλυψη –την οποία ο Λ. Ρον Χάμπαρντ υπήρξε αδιαμφισβήτητα ο πρώτος που την αναγνώρισε– είχε βαθύτατο αντίκτυπο. Ας δούμε, για παράδειγμα, μια μετέπειτα αναφορά της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος, που παραδεχόταν ότι ο μέσος Αμερικανός προσλαμβάνει περισσότερες από εφτακόσιες δυνητικά επιβλαβείς ουσίες. Ο φορέας αυτός δεν είναι σε θέση να πει τι συνεπάγεται όλο αυτό από πλευράς κακής υγείας και μείωσης της διάρκειας ζωής. Παραμένει, όμως, απολύτως ξεκάθαρο, τόσο από την αρχική έρευνα του Λ. Ρον Χάμπαρντ όσο και από μετέπειτα ιατρικές μελέτες το εξής γεγονός: αυτές οι τοξικές ουσίες μειώνουν σε σημαντικό βαθμό την ικανότητά μας να ενεργούμε, να σκεφτόμαστε και να αντιλαμβανόμαστε.
Η ζημιά γίνεται ως εξής: δεδομένου ότι το σώμα στην ουσία είναι ένα σύστημα επικοινωνιών, με τον εγκέφαλο να ενεργεί ως πίνακας ελέγχου για τη μετατροπή της σκέψης σε δράση, οι βιοχημικές ουσίες μπορεί να είναι καταστροφικές – επιφέροντας ουσιαστικά αναστάτωση στο σύνηθες πρότυπο της σκέψης. Περιττό να πούμε ότι αυτές οι τοξικές ουσίες παρεμποδίζουν επίσης σημαντικά τον ρυθμό μάθησής μας, τη μνήμη μας και όλα τα υπόλοιπα που είναι απαραίτητα για την πνευματική μας ευεξία.
Ως απάντηση σε μια κρίση που δικαίως την περιέγραψε ως βιοχημική, ο Λ. Ρον Χάμπαρντ ανέπτυξε ένα πλήρες πρόγραμμα για την αντιμετώπισή της. Εξηγείται πολύ πιο εκτενώς στο βιβλίο Καθάριο Σώμα, Καθάριος Νους και χρησιμοποιεί μια επακριβή αγωγή αποτελούμενη από σωματική άσκηση, σάουνα και συμπληρώματα διατροφής υπό ιατρική εποπτεία. Έχει το ταιριαστό όνομα Πρόγραμμα Αποκάθαρσης και στοχεύει να επιτύχει αποτοξίνωση, απομακρύνοντας στην ουσία τα κατάλοιπα των φαρμάκων/ναρκωτικών από τον λιπώδη ιστό.
Και μάλιστα, σύμφωνα με πολυάριθμες μελέτες, το Πρόγραμμα Αποκάθαρσης είναι το μοναδικό μέσο για την απομάκρυνση των κατάλοιπων των φαρμάκων/ναρκωτικών από τον λιπώδη ιστό. Για του λόγου το αληθές, όταν διαπιστώθηκε ότι οι κάτοικοι του Μίσιγκαν είχαν δεχτεί στον οργανισμό τους ένα επιβραδυντικό καύσης σε επικίνδυνα επίπεδα το 1973, μόνο το Πρόγραμμα Αποκάθαρσης αποδείχθηκε ικανό να μειώσει τα επίπεδα των τοξινών. Επίσης, το πρόγραμμα αποδείχθηκε το μοναδικό αποτελεσματικό μέσο για την εξάλειψη των αερόφερτων ρυπαντών από το προσωπικό των σωστικών ομάδων της 11ης Σεπτεμβρίου που έπασχε από πνευμονικές παθήσεις, κι έτσι οι Νεοϋορκέζοι πυροσβέστες περιέγραψαν το πρόγραμμα ως κυριολεκτικά σωτήριο.
«Ο Λ. Ρον Χάμπαρντ, δημιουργός αυτού του προγράμματος που χρησιμοποιεί την εφίδρωση μέσω της σάουνας, ανακάλυψε ότι τα κατάλοιπα των φαρμάκων/ναρκωτικών ή οι μεταβολίτες τους αποθηκεύονται στον λιπώδη ιστό του σώματος για μεγάλες χρονικές περιόδους. Με εκπλήσσει η ακρίβεια των ευρημάτων του. Τα γραφήματα και οι αρχικές αναφορές δείχνουν αυτό που αναμέναμε εδώ και κάποιο διάστημα: ότι τα φάρμακα και τα ναρκωτικά αποβάλλονται οριστικά κατά τη διάρκεια αυτού του προγράμματος».
– Φόρεστ Τέναντ, Διδάκτωρ Ιατρικής, Γενικός Διευθυντής του Κέντρου Έρευνας των Διαταραχών λόγω Εξάρτησης και Χρόνιου Πόνου
Το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό: στην ουσία έχει επανακαθορίσει τις παραμέτρους της περιβαλλοντικής ιατρικής. Επειδή, ενώ οι γιατροί στο παρελθόν θεράπευαν μόνο τα συμπτώματα της συσσώρευσης τοξινών –μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται η εξάντληση, τα κενά μνήμης και η ναυτία–, είχαν ξαφνικά τα μέσα για να θεραπεύσουν τη βασική αιτία στη ρίζα του προβλήματος. Ως συνέπεια, πολλοί από εκείνους που ολοκλήρωσαν το πρόγραμμα αναφέρουν όχι μόνο βελτιωμένες αισθήσεις, αλλά υποστηρίζουν ότι είναι γενικά πιο ευτυχισμένοι, πιο δραστήριοι, διανοητικά σε εγρήγορση και γενικά πιο ευδιάθετοι. Από εκεί πηγάζουν οι συνακόλουθες αναφορές για θεαματικά βελτιωμένες προσωπικές σχέσεις και εν συντομία για την ανάκτηση αυτού που τόσο αξιομνημόνευτα περιγράφηκε από τον Ρον ως:
«...λίγη από την ευτυχία, λίγη από την εντιμότητα και λίγη από την αγάπη και την καλοσύνη με την οποία δημιουργήθηκε ο Άνθρωπος».