Λύσεις για την Εκπαίδευση

«Τα παιδιά του σήμερα θα γίνουν ο πολιτισμός του αύριο». – Λ. Ρον Χάμπαρντ

Ήδη από το 1950, ο Λ. Ρον Χάμπαρντ προειδοποίησε ότι οποιοδήποτε ολίσθημα στην ποιότητα της εκπαίδευσης θα επιδρούσε έντονα στην ποιότητα της ζωής στο σύνολό της. Συγκεκριμένα και με μεγάλη διορατικότητα:

«Ο απώτερος στόχος και επιδίωξη κάθε κοινωνίας, όταν ασχολείται με το πρόβλημα της εκπαίδευσης, είναι να αυξήσει την ικανότητα, την πρωτοβουλία και το πολιτιστικό επίπεδο και με όλα αυτά να αυξηθεί το επίπεδο επιβίωσης αυτής της κοινωνίας. Κι όταν μια κοινωνία ξεχνάει κάποιο απ’ αυτά τα πράγματα, καταστρέφει τον εαυτό της με τα ίδια της τα εκπαιδευτικά μέσα».

Δεκαετίες αργότερα, η παρατήρηση του Λ. Ρον Χάμπαρντ αποδείχθηκε εφιαλτικά ακριβής και η συνεχιζόμενη αποσύνθεση πολλών από τους θεσμούς μας μπορεί να αποδειχθεί αναπόφευκτη, εκτός και αν η υποβάθμιση των εκπαιδευτικών μας συστημάτων αναχαιτιστεί. Για να αναφέρουμε μερικά μόνο ανησυχητικά γεγονότα: Πάνω από το 45% όλων των μαθητών που αφήνουν το γυμνάσιο ή αποφοιτούν από αυτό στερούνται τις απαραίτητες δεξιότητες ανάγνωσης και γραφής που χρειάζονται στην καθημερινή ζωή, το ποσοστό αυτών που σταματάνε το γυμνάσιο είναι κοντά στο 30% στις αστικές περιοχές, σύμφωνα με τον πρόεδρο του συλλόγου δασκάλων, μέχρι και το 50% όλων των νέων δασκάλων παραιτούνται εντός των πρώτων πέντε ετών και τα αποτελέσματα των σχολικών τεστ των Αμερικανών μαθητών έχουν βυθιστεί σε επίπεδα σημαντικά χαμηλότερα εκείνων που πετύχαιναν οι μαθητές πριν λίγες δεκαετίες.

Σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, οι αριθμοί είναι εξίσου απογοητευτικοί. Μια μελέτη της βρετανικής κυβέρνησης ανέφερε ότι το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού στην Αγγλία δεν ήταν σε θέση να κάνει τον λογαριασμό με βάση τις τιμές στον κατάλογο για ένα χάμπουργκερ, μια μερίδα πατάτες, ένα γλυκό και έναν καφέ. Επιπλέον, ένας στους πέντε Βρετανούς μαθητές δεν μπορούσε να εντοπίσει σωστά τη Μεγάλη Βρετανία στον χάρτη. Συνολικά, αυτά τα θλιβερά στοιχεία μεταφράζονται σε ένα καταθλιπτικό οικονομικό σενάριο, με ετήσιο κόστος για τις επιχειρήσεις, από πλευράς χαμένης παραγωγής και επανεκπαίδευσης, να ξεπερνά τώρα το όριο των 250 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και όταν κάποιος συμπεριλάβει και τους ζοφερούς δεσμούς μεταξύ της αγραμματοσύνης και της εγκληματικότητας, οι παγκόσμιες αποτυχίες της εκπαίδευσης καθίστανται υπερβολικά σκοτεινές για να τις υπολογίσει κανείς.